همزمان با بیست و ششمین سالگرد سوء قصد به حضرت آیت الله خامنه ای، رهبر فرزانه انقلاب، بعد از 25 سال، برای نخستین بار جمعی از محافظان و اعضای تیم پزشکی ایشان در سال 1360 با حضور در بیت معظم له، به بیان خاطرات و ناگفته هایی از حادثه تلخ ششم تیر 1360 پرداختند. در این مراسم که نزدیک به 4 ساعت به طول انجامید، آقایان خسروی وفا، حاجی باشی، جباری، پناهی و حیاتی از محافظان قدیمی رهبر انقلاب، به همراه 3 نفر از تیم پزشکی ایشان- دکتر میلانی، دکتر زرگر و دکتر منافی- به مرور خاطرات خود از ششم تیر 1360 پرداختند. آنچه می خوانید روایتی است کوتاه از این نشست:
- اصلاً اون روز مسجد یه جور دیگه بود...
- راست می گه! مثل همیشه نبود، هفته قبل هم که برنامه لغو شد، اومده بودیم اما اینطوری نبود!
- توی حیاط یه جایی واسه ضبط صوت ها درست کرده بودیم.
- نماز ظهر که تموم شد، آقا رفتن پشت تریبون.
- سؤال ها هم خیلی تند و بعضاً بی ربط بود...
- پرسیده بودن شما داماد وزیر گرفتی و فلان قدر مهر دخترت کردی.
- آقا اول کمی درباره شایعات علیه شهید مظلوم بهشتی صحبت کرد و بعد هم اشاره کرد که من اصلاً دختر ندارم!
- من دیدم یه نفر با موهای وزوزی داره با یه ضبط صوت به سمت تریبون میاد.
- نه یه نفر نبود! ضبط رو دست به دست دادن تا کسی شک نکنه!
- منم فکر کردم ضبط بچه های خود مسجده؛ دیگه شک نکردم چرا این ضبط مثل بقیه توی حیاط نیست!
- ولی نفر آخر، از خودشون بود!
- آره- آره! چون دقیقاً ضبط رو گذاشت رو به آقا و سمت چپ؛ درست مقابل قلب ایشون!
- من همینطوری رفتم به ضبط یه سری بزنم! کمی زیر و بمش را نگاه کردم و بعد ناخودآگاه جاشو عوض کردم، گذاشتم سمت راست، کنار میکروفن، کمی با فاصله تر از آقا!
- یک دفعه میکروفن شروع کرد به سوت کشیدن...
- آقا برگشتن گفتن: این صدا را درست کنید یا اصلاً خاموش کنید.
- منبری ها این جور مواقع کمی عقب و جلو می شن تا بلکه صدا درست بشه!
- من روبروی آقا، کنار در شبستان وایساده بودم، آقا کمی به عقب و سمت چپ رفتند که یکدفعه...
- یه صدای عجیبی توی شبستان پیچید...
- اول فکر کردم تیراندازی شده...
- سریع اسلحه ام رو درآوردم... تا برگشتم دیدم...
و اشک، چنان سر می خورد توی صورتش که هر چه قدر هم لبش را بگزد؛ نمی تواند کنترلش کند... سرش را تکان می دهد و به «حاجی باشی» نگاه می کند، او هم سرش را انداخته پائین و با دست اشک هایش را می چیند. «پناهی» به دادش می رسد و ادامه می دهد:
- مردم اول روی زمین دراز کشیدند و بعد هم به سمت در هجوم بردند، من اسلحه ام را از ضامن خارج کرده بودم، تا برگشتم سمت جایگاه دیدم- بغضش را فرو می خورد- «آقا» از سمت چپ به پهلو افتاده اند روی زمین! داد زدم: حسین! «آقا»... تا برسم بالای سر «آقا»، «حسین جباری» تنهایی «آقا» را بلند کرده بود و به سمت در می رفت...
اما دکتر مرندی که آن روز اتفاقی و برای مشاوره یکی از بیماران در بیمارستان بهارلو حضور داشته، خودش را به اتاق عمل می رساند و دستور آماده سازی اتاق عمل را می دهد.
- شهید بهشتی به من خبر داد. تازه رسیده بودم منزل. پیکانم را سوار شدم و راه افتادم. به محض رسیدن، دکتر محجوبی گفت نگران نباش، خون را بند آوردم. و من آماده شدم برای جراحی.
دکتر زرگر ادامه می دهد: «رگ پیوندی می خواستیم، پای راست را شکافتیم. رگ دست راست و شبکه عصبی اش کاملاً متلاشی شده بود. فقط توانستیم کمی جلوی خونریزی را بگیریم و کمی هم پانسمان کنیم. تصمیم بر این شد که آقا را ببریم بیمارستان قلب.»
دکتر میلانی هم که مثل دکتر زرگر تمام موهای سرش سفید شده ، غرق روزهای تلخ دهه 60 شده است، آرام و با تأمل تعریف می کند:
- جراحت خیلی سنگین بود، سمت راست بدن پر از ترکش و قطعات ضبط صوت بود، حتی یکی از ترکش ها زیر گلوی آقا جا خوش کرده بود. قسمتی از سینه ایشان کاملاً سوخته بود! یکی دو تا از دنده ها هم شکسته بود. دست راست هم کاملاً از کار افتاده بود و از شدت ضربه ورم کرده بود. استخوانهای کتف و سینه کاملاً دیده می شد. 37 واحد خونی و فرآورده های خونی به آقا زده بودند که خود این تعداد، واکنش های انعقادی را مختل می کرد... دو سه بار نبض آقا افتاد و چند بار مجبور شدیم پانسمان را باز کنیم و دوباره رگ ها را مسدود کنیم... خیلی عجیب بود، انگار هیچ چیز به اراده ما نبود...
و دکتر منافی چشم هایش را روی هم می گذارد و آن روزها را اینگونه از پشت پرچین خاطرات ماندگارش بیرون می ریزد: «مردم بیرون بیمارستان صف کشیده بودند برای اهدای خون. رادیو هم اعلام کرده بود جراحت به قلب آقا رسیده، عده ای توی محوطه جلوی اورژانس ایستاده بودند و می گفتند می خواهیم «قلبمان» را بدهیم... با هلی کوپتر، آقا را رساندیم بیمارستان قلب. لوله تنفس داشتند و تا بیمارستان دوبار مونیتور وضعیت نبض، خط ممتد نشان داد... عمل جراحی 3 ساعت طول کشید و آقا به بخش «آی سی یو» منتقل شدند. شب برای چند لحظه به هوش آمدند... کاغذ خواستند تا چیزی بنویسند... کاغذ که دادیم با دست چپ و خیلی آرام و با دقت چند کلمه را به زحمت کنار هم چیدند:
- همراهان من چطورند؟
و حالا که 25 سال از آن روز تلخ گذشته، شاید شیرینی عیدی گروهک فرقان بیشتر خودش را نشان می دهد که به قول «خسروی وفا» هر وقت در حزب جلسه بود ، آقا آخرین نفری بود که از حزب خارج می شد و فردای آن روز هفتم تیر بود...
حالا شاید بهتر بشود فهمید چرا سال هاست ضربان قلب این مردم می گوید: «دست» خدا بر سرماست... این دست ، رنگ خدا را دیده و طعم بهشت را چشیده ، سوغات یک سفر غیبی به آن سوی ابرهاست که پیش رهبر مانده تا به قول دکتر میلانی: «با دست موعود بیعت کند»...
صدای اذان یعنی شوق پرواز در آسمان آبی نماز. خودمان را به نمازخانه می رسانیم، این گروه آشنای قدیمی، صف اول و دوم نماز می ایستند... رهبر که می آید مثل پروانه های حرم رضوی که در بهار گرد زائر حضرتش بیقراری می کنند، دور آقا حلقه می زنند. دکتر میلانی زودتر از باقی خودش را به آقا می رساند و همینطور که با چشم خیس به دست آقا خیره شده ، دست رهبر را می بوسد و غرق آن نگاه پدرانه می شود... و چه خنده شیرینی بر لب های رهبر نقش بسته ، خیلی وقت بود این جمع سال های جوانی را یکجا ندیده بود... چه غافلگیری لذت بخشی.